تعویق کنکور؛نگرانی خانواده ها،منفعت موسسات آموزشی

هما خوزستان: سالیان درازی است که در کشور ما افرادی که در مجموعه های اجتماعی،آموزشی و فرهنگی فعالیت هایی انجام می دهند،یک دغدغه مشترک دارند و آن هم حذف مشق شب و کنکور؛در همین مسیر بنا به اولویت دغدغه و دلواپسی به دولت فشارهایی می‌آورند و اعتقاد دارند که هیچ گونه موفقیتی و نتیجه مطلوبی از کنکور حاصل نخواهد شد.

در طرف مقابل نیز طیف وسیعی از فضای تبلیغاتی،مراکز آزاد آموزشی، و صدا و سیما که از عدم مطلوبیت،بی برنامگی و آب گل آلود مدارس ناکارآمد ایران، ثروت هایی بزرگی کسب نمودند و پولها و سرمایه های عظیمی را از آن خود نمودند،حذف کنکور به مزاجشان خوش نمی‌آید و تمام تمرکز و نانِ شب آن‌ها در گرو مشقِ شب دانش آموزان است و همیشه با این درخواست ها مخالفت می‌کنند،دست به دامن مراجع می شوند و گاها هم عده ای از آنها بصورت غیر قانونی و نامعتبر دستی برآتش این قصه دارند.

به گذشته خودم که نگاهی می اندازم میبینیم در سالهای نه چندان دور دهه هفتاد،معلمان تکالیفی زیادی را برای مشق ما دانش آموزان آماده می کردند،جوری که انگشتمان از فشار مداد ورم کرده بود و شاید میتوان گفت عمده زمان کودکی و نوجوانی‌مان بر سر دفاتر مشق و تکلیف مدرسه گذشت و هیچ وقت گذری از پرورش خلاقانه و مهارت های زندگی در آن زمانهای کودکی و نشاط برای ما اولویت نبود.

ما زمانی می‌توانیم بگوییم حذف کنکور اتفاق خوبی است که حذف آن معلول علت‌هایی باشد که آن علت‌ها حاصل اصلاح اقدامات اصلاحی در نظام آموزشی خواهد بود اما اگر ابتدا کنکور را حذف کنیم و بعد به دنبال اصلاح نظام آموزشی باشیم هیچگاه رویکرد درستی نیست.

در جهان سوم مدارس و نهاد‌های دولتیِ دیگر تشکیل می‌شود و  یک نگاه ویژه همراه با برنامه با در نظر گرفتن منابع مالی و انرژی هنگفتی برای آن‌ها هزینه می‌شود، اما نیرو‌های نامرئی و غیرمستقیم دیگر در جهت ناکارآمدی این نهاد‌های دولتی برمی آیند تا با تاسیس نهاد‌های نیمه‌خصوصی و خصوصی از این ناکارآمدی بهره ببرند.

دولت در این جوامع همچون مغازه‌ای است که آذوقه‌های ارزان به مردم می‌فروشد، ولی به دلیل عدم مطلوبیت و بی کیفیت بودن این محصولات، مردم به سمت مغازه‌های خصوصی (که می‌شود در بعضی موارد این گونه توجیه و استدلال کرد که طی روابط و فرآیند‌های پنهان و اصطلاحا باج دهی به دولت، تاسیس شده اند) می‌روند تا خدمات با کیفیت‌تر را از آن‌ها ولو با هزینه‌ی بالا دریافت کنند.

جالبتر اینجاست عده ای از مسئولین آموزشی که تعداد آنها کم هم نیست در این میان ارتباطات کاری آنها بیشتر در مرکز مجوزدهی و مجوز بخشیدن خلاصه می شود و هر کدام از آنها جایگاه مدیریتی بهتری داشته باشند اخد مجوز خود را در یک موقعیت جغرافیایی بهتر و فول امتیازتر به خودش اختصاص میدهد.

بازی دو طرفه دولت

دولت نیز در این بازی از دو سو بهره می‌برد، یکی این که وظیفه‌ی خود را نسبت به اعطای مجوز موسسات و خدمات دولتی به مردم، انجام شده می‌بیند و بنابراین از بابت بالا بودن هزینه‌های خدمات خصوصی نگران نیست چرا که مراجعه به موسسات خصوصی و دریافت خدمات آن‌ها را کاملا وابسته به میل و انتخاب مردم می‌بیند (حال بماند که در واقع علت مراجعه‌ی مردم به موسسات خصوصی به علت ناکارآمدی خدمات دولتی است و دولت در این باره باید پاسخگو و چاره اندیش باشد) و خودش را از پاسخگویی به اعتراضات مردم در مورد هزینه‌ی بالای خدمات خصوصی مبرا می‌داند بهره و سود دیگر دولت هم از طریق زد و بند‌های است که بصورت مادیِ پنهان و پیچیده با این موسسات خصوصی است.

کنکور و موسسات آموزشی حریص

کنکور یا همان غول چند شاخ هر سال پروارتر از سال قبل می‌شود؛با استعدادها،خلاقیت و نوآوری جوانان کشور مبارزه می کند و به معنای واقعی تمام پتانسیل های خلاقیت محوری آنها را به نیست و نابودی می کشاند،فجایع و بی برنامه گری های متعاقب این فرایند و جریان کاملا غلط تمام جامعه را در بر می گیرد اما منفعت آن به جیب تبانی دولت و موسسات و مراکز آموزشی می رود.

موسسات آموزشی نیز در این میان چندان بدشان نمی آید که زمان برگزاری کنکور دستخوش تغییرات شود تا آنها بتوانند هنرنمایی خود را بهتر جلوه دهند.

آن هایی که کنکور را به این مرحله رساندند که در عرض چند ساعت تلاش ۱۲ سال تحصیل را ارزیابی کنند،بدانند که باید شیوه کنکور تغییر کند؛این شیوه درستی نیست که بخواهیم هزاران نفر را در یک سالن جمع کنیم و سپس میزان علم آنان را بسنجیم.

امسال نیز با توجه به شیوع بیماری کرونا و علیرغم درخواست‌های زیاد مبنی بر تعویق کنکور سراسری، موسسات آموزشی آزاد که در صورت تعویق و عدم برگزاری کنکور، درآمد‌های خود را از طریق تخمین رتبه، انتخاب رشته و… در خطر می‌بینند، دولت را برای عدم تعویق کنکور تحت فشار می‌گذارند و مثل همیشه این سلامت روانی و جسمی دانش آموزان است که مورد بی توجهی قرار می‌گیرد و خانواده هایی که با غم استرس فرزندان خود در پوست خودشان می سوزن و میسازن…