گردوغباری که میرود وخسارتی که می ماند! رضا علیجانی

عصرامروز برای تعمیر وسیله ایی به مغازه ای درخیابان سی متری مراجعه کردم .تعمیرکارجوانی حدود ۲۳ساله بنام ساسان که بیش ازحدلاغر بود.مغازه بغلی صداش کرد که ساسان بابات زنگ زد میگه چراگوشی ت جواب نمی دی.گفت که خرید قرص هات ازداروخانه فراموش نکنی.
ازروی کنجکاوی پرسیدم دیابت داری؟
ساسان گفت :نه ،۹سال پیش درباران اسیدی معروف که خیلی ها بستری شدند من هم دچارمشکل شدم وبعدازآن نه ریه ام ریه شد نه قلبم ومدتهاست قلبم به کمک باطری کارمیکنه و ریه ام بااسپری‌و..
هرازگاهی هم باید برای چکاب و …باهزینه های بالابه تهران برم.
واقعا پس از گردوغبارها،بارانهای اسیدی و آلایندههای صنایع را شهروندان چه هزینه های سنگینی جانی ومالی می پردازند ودیگر فقط شهروندان میانسال وسالخورده قربانی نیستندوچقدر رسانه هابه آمار این بیماران پرداخته اند وخسارتهای جبران ناپذیر را کدام نهادتقبل کرده وحامی این بیماران برای داروهای کمیاب وگران ودرمان پرهزینه چه ارگانی خواهدبود؟و…
واماتعطیلی فردابرای کودکان ونوجوانان دراین گردوغبارها کافی ست وسایر مراکزآموزشی وادارات درمعرض خطرنیستند؟
رضاعلیجانی .اهواز۲۳فروردین(۱۰رمضان)