این شاید بدترین خصلت ما باشد که درگذشتگان را زیادی دوست داریم! تا کی می خواهیم زنده ها را نبینیم؟

✍️جهادزرگانی

هما خوزستان: در این چندین هفته آنقدر برای بهروز صالحی مطالب نوشته شده که دیگر شاید تمام زوایای پنهان وجودی او را هم روشن کرده باشد؛اما آنچه در این میان اصلا
دیده نشده روحیات عجیب ماست.
این شاید بدترین خصلت ما باشد که درگذشتگان را زیادی دوست داریم تا زمانی که آدم ها زنده اند،ناجوانمردانه ترین برخوردها را با آنها می کنیم و بعد از رفتن آنها
قدیس می سازیم.این خصلت عجیب وغریب همه جا خودش را نشان می دهد .منتظریم یکی بد و بیراه بگوید تا ته قصه دنبالش می رویم.همین صالحی آنقدر
مهربانی ندید که گفت چرا وضعیت مطبوعات این گونه شده است.
امان از این روحیات آزار دهنده ما وقتی قرار بر طرد یکی باشد از آدم ها قدیس می سازیم.حدو وسط
نداریم این خصلت ماست.
یا یک دنیا عیب روی آدم ها می گذاریم و می گوییم او بدترین انسان روی زمین است و حتما باید برودیا هرچه خوبی است برای یک نفر می تراشیم و او را بی عیب
ترین آدم می پنداریم.مشخص نیست تا کی می خواهیم زنده ها را نبینیم و بعد از مرگ ، در سوگ عزیزانمان خراش به صورت بیندازیم.بخشی از زنده های مطبوعات استانی در
مراسم بهروز صالحی بودند .چه تضمینی و جود دارد تا آنها به عاقبت این پیشکسوت فقید سفر کرده گرفتار نشوند.
صالحی رفت تا به ما نشان بدهد چقدر بی وفائیم.او به ما ثابت کرد که در پایبند نبودن به قول هایمان نمونه ایم.حالا چند صباحی که بگذرد صالحی را هم فراموش
می کنیم تا مراسم چهلم و سالگردش برسد.بعد دوباره به زندگی خودمان برمی گردیم تا سالگرد دوم و همین طور تا ابد.
مگر برای رضا گنجاپور ، کاظم کوه گیوی،رضا رشیدی نسب و دهها نامی دیگر
چه کرده ایم.

مطبوعات ما هیچ چیزی برای آنکه به اهالی خود دلگرمی بدهد، ندارد.این خاصیت رسانه های ماست و نمی شود کاری برای آن کرد.