وقتی بُغض یک مرد می‌ترکد

«می‌ترسم، شب تا صبح خوابم نمی‌برد. می‌ترسم شب بچه‌هایم زیر آوار بمیرند».

این ها حرف های هموطن مسجدسلیمانی بود. هموطنی که شهرش به “شهر اولین ها” هم معروف است.
شهری که در زمانی نه چندان دور از شهرهای برخوردار استان بلکه ایران بود.

حرفش تمام نشده بُغضش به آرامی ترکید. سرش را مردانه پایین انداخت و با دست های پینه بسته اش اشکهایش را پاک کرد.

یکی از مسئولان به سمت او می‌رود. با او ابراز همدردی می‌کند، قول مطرح کردن موضوع “جابجایی مناطق فرسوده مسجد سلیمان” در جلسه ۲ ساعت آینده را به او می‌دهد.

اما وعده پیگیری فوری هم کارساز نمی‌افتد. او همچنان اصرار دارد که نتوانسته وضعیت محله‌اش را به خوبی توصیف کند و باید مسئولان خانه او را از نزدیک ببینند تا معنی اشکهایش را درک کنند. بعضی از افراد حاضر مخالفت می‌کنند. آنها از ضیق وقت، سختی رفت و آمد و صعب العبور بودن کوچه پس کوچه‌های محله فرسوده‌ «پشت برج» می گویند. اما فصل الخطاب با آقای عبیات بود؛ وقتی از او پرسید خانه‌ات کجاست؟ و او به زیر تپه اشاره می‌کرد دقیقا زیر پایمان.
زمانی که معاون استاندار دستش را گرفت و گفت برویم خانه‌ات را ببینیم آنقدر خوشحال شد گویی همه خواسته‌اش همین بود وبس.

کوچه‌ پس کوچه‌های باریک و خاکی با شیب تند و دیوارهای فرسوده که نه تنها ماشین رو نبود بلکه با پای پیاده هم تردد در آنها سخت بود. خانه‌هایی که وزارت نفت مالک زمین‌های زیر آن بود، شهرداری مجوز بازسازی نمی‌داد و مردمی که به امید تکمیل واحدهای مسکونی و ترک خانه‌های فرسوده خود منتظرند.

معاون عمرانی استانداری که آن مرد ظاهرا تا آن لحظه حتی نام و سمتش را نمی‌دانست از منزلش که در انتهای محله بود بازدید کرد. آن مرد با خنده‌های مستمر وحس خوبی که به همه تزریق می‌کرد با مسئولانی که به احترام اشکهایش آمده بودند خداحافظی محترمانه‌ای کرد.

دو ساعت بعد در جلسه ای به ریاست معاون عمرانی استاندار و باحضور مسئولان محلی و استانی تصمیمات مهمی برای پیگیری این موضوع اتخاذ گردید.

به امید تحقق آن وعده ها و و برآورده شدن خواسته های آن مرد و همه مردم این مناطق ولایتمدار.